Piszę ten artykuł po to by przybliżyć Wam, czytelnikom naszego niezwykłego magazynu historię tych niezwykłych ptaków, jakimi są feniksy.
Feniksy są też zwane "Ognistymi Ptakami". Ich nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa phoenix i greckiego phoíniks. Jest wiele legend i mitów o feniksach. Różnią się tylko szczegółami, ale kilka faktów jest we wszystkich podaniach identycznych. Wszystkie źródła mówią o feniksach jako o wielkich "ognistych" ptakach. Określenie "ognisty" zastosowane jest tu w celu opisania złoto-szkarłatnego upierzenia, które w słońcu dawało efekt koloru ognia. Ale słowo "ognisty" można tu rozumieć także inaczej. Najbardziej znane legendy głoszą, że feniksy, gdy przyjdzie kres ich życia, czyli pięćsetny rok ich istnienia, spalają się i odradzają z własnych popiołów, więc również od tego może pochodzić słowo "ognisty" w ich nazwie.
Jak już wspomniałem, według legend feniks budował gniazdo na czubku drzewa lub naziemny wielki stos (w zależności od interpretacji legendy) w którym układał się po pięćsetletnim życiu, aby się spalić i po trzech dniach odrodzić się na nowo z własnych popiołów.
Inna legenda głosi, iż feniks buduje gniazdo z wonnych korzeni, które zapala słońce, a ptak podsyca ogień trzepotem swoich olbrzymich skrzydeł.
W jeszcze jednej legendzie feniks przyleciał do Heliopolis i złożył z siebie ognistą ofiarę na ołtarzu boga słońca Heliosa.
Feniksy są przypisywane do mitologii egipskiej, greckiej i rzymskiej. Egipcjanie uznawali go za ptaka słońca, Benu, który należał do egipskiego boga słońca Ra. Był tam symbolem zmartwychwstania i nieśmiertelności.
W swoich dziełach o feniksach wspominali Hezjod, Owidiusz i Tacyt. Na piramidach i mumiach egipskich często spotkać można ich podobizny. Herodot i Pliniusz, kronikarze rzymscy, nazywają go "arabskim ptakiem", ale przeważnie uważany jest za ptaka egipskiego.
Dla starożytnych Greków był symbolem duszy, która przez śmierć odradza się do nowego życia. Przedstawiano go w płomieniach ze skrzydłami rozpostartymi lub z głową na tle tarczy słonecznej.
Symbolika feniksa jest złożona z przeciwieństw. Jest on ptakiem lunarnym, kojarzonym z Księżycem w jego fazie nowiu (spalenie i odrodzenie to nów Księżyca). Jednocześnie feniks jest symbolem Słońca jako ognisty ptak.
Feniks żywi się tylko rosą (według niektórych podań nie rosą a żywicą drzewa balsamowego). Nie zabija innych zwierząt, a swoim dotknięciem nie niszczy nawet roślin. Dlatego jest uosobieniem delikatności i wrażliwości. Na świecie żyje zawsze tylko jeden feniks (ja twierdzę, ze klika, lecz piszę fakty, a nie moje domysły). Na temat jego wieku jest wiele teorii. Niektórzy twierdzą, że żyje 1000 lat. Inni obliczają jego żywot na 660, 500 a nawet 350 lat. Najbardziej wiarygodnym i najbardziej rozpowszechnionym wiekiem feniksa jest jednak 500 lat
Feniks jest królem jubileuszy i długich okresów czasu. Wedle greckich filozofów pojawia się on na ziemi raz na tysiąc czterysta sześćdziesiąt jeden lat. Inni twierdzą, że żyje on przez okres roku platońskiego, czyli Wielkiego Roku. Jest to czas, jakiego potrzebują Słońce, Księżyc i wszystkie planety, aby wrócić na miejsce, skąd wyruszyły. Trwa on dwanaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery zwykłe lata. Wedle Starożytnych po upływie tego cyklu astronomicznego historia świata się powtórzy - ponieważ powtórzy się obieg planet. Feniks jest więc zwierciadłem czy też obrazem Wszechświata. Dlatego stoicy, greccy filozofowie, nauczali, że Wszechświat przez analogię do feniksa spala się w ogniu i nieustannie odradza.
autor: prof. Neo
Feniksy są też zwane "Ognistymi Ptakami". Ich nazwa wywodzi się od łacińskiego słowa phoenix i greckiego phoíniks. Jest wiele legend i mitów o feniksach. Różnią się tylko szczegółami, ale kilka faktów jest we wszystkich podaniach identycznych. Wszystkie źródła mówią o feniksach jako o wielkich "ognistych" ptakach. Określenie "ognisty" zastosowane jest tu w celu opisania złoto-szkarłatnego upierzenia, które w słońcu dawało efekt koloru ognia. Ale słowo "ognisty" można tu rozumieć także inaczej. Najbardziej znane legendy głoszą, że feniksy, gdy przyjdzie kres ich życia, czyli pięćsetny rok ich istnienia, spalają się i odradzają z własnych popiołów, więc również od tego może pochodzić słowo "ognisty" w ich nazwie.
Jak już wspomniałem, według legend feniks budował gniazdo na czubku drzewa lub naziemny wielki stos (w zależności od interpretacji legendy) w którym układał się po pięćsetletnim życiu, aby się spalić i po trzech dniach odrodzić się na nowo z własnych popiołów.
Inna legenda głosi, iż feniks buduje gniazdo z wonnych korzeni, które zapala słońce, a ptak podsyca ogień trzepotem swoich olbrzymich skrzydeł.
W jeszcze jednej legendzie feniks przyleciał do Heliopolis i złożył z siebie ognistą ofiarę na ołtarzu boga słońca Heliosa.
Feniksy są przypisywane do mitologii egipskiej, greckiej i rzymskiej. Egipcjanie uznawali go za ptaka słońca, Benu, który należał do egipskiego boga słońca Ra. Był tam symbolem zmartwychwstania i nieśmiertelności.
W swoich dziełach o feniksach wspominali Hezjod, Owidiusz i Tacyt. Na piramidach i mumiach egipskich często spotkać można ich podobizny. Herodot i Pliniusz, kronikarze rzymscy, nazywają go "arabskim ptakiem", ale przeważnie uważany jest za ptaka egipskiego.
Dla starożytnych Greków był symbolem duszy, która przez śmierć odradza się do nowego życia. Przedstawiano go w płomieniach ze skrzydłami rozpostartymi lub z głową na tle tarczy słonecznej.
Symbolika feniksa jest złożona z przeciwieństw. Jest on ptakiem lunarnym, kojarzonym z Księżycem w jego fazie nowiu (spalenie i odrodzenie to nów Księżyca). Jednocześnie feniks jest symbolem Słońca jako ognisty ptak.
Feniks żywi się tylko rosą (według niektórych podań nie rosą a żywicą drzewa balsamowego). Nie zabija innych zwierząt, a swoim dotknięciem nie niszczy nawet roślin. Dlatego jest uosobieniem delikatności i wrażliwości. Na świecie żyje zawsze tylko jeden feniks (ja twierdzę, ze klika, lecz piszę fakty, a nie moje domysły). Na temat jego wieku jest wiele teorii. Niektórzy twierdzą, że żyje 1000 lat. Inni obliczają jego żywot na 660, 500 a nawet 350 lat. Najbardziej wiarygodnym i najbardziej rozpowszechnionym wiekiem feniksa jest jednak 500 lat
Feniks jest królem jubileuszy i długich okresów czasu. Wedle greckich filozofów pojawia się on na ziemi raz na tysiąc czterysta sześćdziesiąt jeden lat. Inni twierdzą, że żyje on przez okres roku platońskiego, czyli Wielkiego Roku. Jest to czas, jakiego potrzebują Słońce, Księżyc i wszystkie planety, aby wrócić na miejsce, skąd wyruszyły. Trwa on dwanaście tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery zwykłe lata. Wedle Starożytnych po upływie tego cyklu astronomicznego historia świata się powtórzy - ponieważ powtórzy się obieg planet. Feniks jest więc zwierciadłem czy też obrazem Wszechświata. Dlatego stoicy, greccy filozofowie, nauczali, że Wszechświat przez analogię do feniksa spala się w ogniu i nieustannie odradza.
autor: prof. Neo
1 komentarz:
Świetny opis ... bardzo mi się przydał. Dziękuję :)
Prześlij komentarz