Jeśli wybieracie się na najnowszy film o przygodach czarodzieja z Hogwartu, przygotujcie się na melancholijne widowisko, mające też cechy dramatu wojennego. Zamiast radosnych dzieciaków zobaczycie bohaterów świadomych nadludzkiego ciężaru, jaki złożono na ich barkach. Ale tak właśnie przedstawiła ich J.K. Rowling.
"Harry Potter i Insygnia Śmierci: część I" to kawał pierwszorzędnej rozrywki. Pierwsza część ostatniego filmu serii, która przez 10 lat zyskała niemal teologiczne znaczenie dla pokolenia czytelników i widzów, zgodnie z zamierzeniami twórców wywołuje w publiczności chęć jak najszybszego obejrzenia następnej części. Widzów czeka znakomity spektakl, wypełniony czarami, emocjami i akcją, czyli wszystkimi elementami, z powodu których miliony ludzi na całym świecie ubóstwiają Harry’ego Pottera.
Lecz "Insygnia Śmierci: część I" to jednocześnie film ponury, pesymistyczny i niewyobrażalnie smutny. To także zapowiedź nieuchronnego pożegnania z bohaterami serii w drugiej części, która pojawi się w kinach latem przyszłego roku. Elegijny ton filmu znakomicie oddaje atmosferę początku końca.
Siódmy odcinek przygód Pottera najbardziej spodoba się wiernym fanom serii. Jeżeli nie wiesz, kim jest Dumbledore z Gryffindoru, prawdopodobnie pomyliłeś kina. Potteromaniakom nie potrzeba oczywiście przypominać, co dzieje się w świecie ukochanego czarodzieja. A otóż nikczemny Lord Voldemort (pozbawiony nosa Ralph Fiennes) przejął kontrolę nad Ministerstwem Magii i z uporem dąży do zgładzenia Harry’ego Pottera (Daniel Radcliffe) oraz wszystkich czarodziejów, w których żyłach płynie domieszka mugolskiej krwi.
Tymczasem Harry oraz jego najlepsi przyjaciele, Hermiona (Emma Watson) i Ron (Rupert Grint), porzucają Hogwart, aby odnaleźć horkruksy, z których Voldemort czerpie swą moc i nieśmiertelność. Wiedzą, że przejmując nad nimi kontrolę będą mogli zniszczyć na zawsze Czarnego Pana.
Film "Insygnia Śmierci: część I" zaczyna się w przeddzień siedemnastych urodzin Harry’ego. Dominująca w nim tematyka kompleksu Edypa, tęsknoty za dorosłością i dojmującego poczucia samotności przypomina nieco "Gwiezdne wojny". Dla poprzedniego pokolenia były one tym, czym "Harry Potter" jest dla obecnej generacji. Jednak w odróżnieniu od producentów "Gwiezdnych wojen" – w pewnym momencie bardziej niż na jakości kolejnych filmów, skupili się oni na sprzedaży związanych z nimi maskotek, kubków i innych dochodowych produktów – twórcy "Harry’ego Pottera" pozostali wierni historii zawartej w książkach J.K. Rowling. Filmy o Potterze trudno nazwać przełomowymi pod jakimkolwiek względem, ale za to stanowią doskonałą ilustrację ukochanych książek fanów czarodzieja z Hogwartu.
Pod tym względem "Insygnia Śmierci: część I" nie są wyjątkiem. Scenarzysta Steve Kloves i reżyser David Yates znakomicie oddali apokaliptyczny klimat książki. Seria o Potterze zapewniła wieloletnie zatrudnienie wybitnym brytyjskim aktorom takim jak Alan Rickman (Severus Snape), Robbie Coltrane (Hagrid) czy Michael Gambon (opłakiwany przez swoich zwolenników, nieodżałowany Albus Dumbledore). Wszyscy oni pojawiają się w ostatnim filmie. Podobnie zresztą jak wielu innych, w tym Helena Bonham Carter, która występuje w paru przepysznych scenach jako wcielenie zła – Bellatrix Lestrange. Rysy większości aktorów zamaskowano wydatnym makijażem oraz efektami komputerowymi, dlatego też duże znaczenie mają ich głosy. Ci wyszkoleni na największych teatralnych scenach aktorzy radzą sobie z tym zadaniem w wielkim stylu.
Yatesowi udało się nie wpaść w pułapkę, której ofiarą pada wielu współczesnych reżyserów: nie uzależnił historii od technologicznych fajerwerków (na kilka tygodni przed premierą ogłoszono, że nie powstanie wersja filmu w 3-D, za co widzowie mogą być wdzięczni twórcom). Oczywiście w filmie nie brakuje spektakularnych efektów specjalnych. Wyróżniają się cudowne 360-stopniowe ujęcia, na których wypełniający pokój ludzie zamieniają się w kopie Harry’ego Pottera, a także sceny pościgów w Londynie.
Jednak w gąszczu technologicznych sztuczek nie ginie opowieść i ludzkie emocje, rozgrywające się przede wszystkim pomiędzy Harrym, Hermioną i Ronem. Warto też pamiętać, że w tym odcinku zakończy życie więcej niż kilkoro waszych ulubionych bohaterów.
Bardziej niż film fantasy "Insygnia Śmierci: część I" przypominają obraz wojenny. Poniewierani w szkole bohaterowie opuszczają przytulne komnaty Hogwartu, kierując się ku mrocznym lasom i wymarłym pustkowiom, na których toczą bitwy z siłami zła. Na ich twarzach rzadko pojawiają się uśmiechy. Dojrzali bohaterowie bardziej przypominają umęczonych wieczną ucieczką wygnańców niż beztroskie dzieciaki, które znaliśmy z poprzednich filmów (najcieplejsza scena, w której Harry i Hermiona próbują się pocieszać tańcząc do muzyki z radia, jest jedną z nielicznych, których Kloves nie zaczerpnął z książki Rowling).
Tak, momentami film bywa przygnębiający. Jednak widzom z pewnością spodoba się rodzaj powagi, jaką Yates i Kloves prezentują w swoim materiale. Będą zachwyceni tym, jak wspaniale Radcliffe, Watson i Grint wydorośleli w ciągu ostatniej dekady. Kiedy przesympatyczny Radcliffe został obsadzony w wieku 11 lat w roli Harry’ego w 2000 roku, twórcy nie mogli przewidzieć, że 10 lat później będzie musiał grać poważnego, charyzmatycznego młodego mężczyznę.
Nieco zaniedbywana w poprzednich odcinkach Hermiona wreszcie pokazuje swoje nieprzeciętne możliwości. Gdy w jednej z pierwszych scen rzuca klątwę na swoich rodziców, aby siebie wymazać z ich pamięci, sprawia, że ta drugorzędna z perspektywy całej historii scena urasta do jednego z najmocniejszych pod względem emocjonalnym momentów filmu.
W "Insygniach" Hermiona raz po raz ratuje przyjaciół z opresji, zwykle w poszukiwaniu odpowiedniej broni grzebiąc w swojej ślicznie ozdobionej koralikami torbie z magicznymi przedmiotami. Smukła, poważna i opanowana w każdej sytuacji bohaterka, w wykonaniu Emmy Watson, wie jak oczarować widza i jak każda kobieta rozumie, jak wielka moc drzemie w każdej damskiej torebce.
